Spinalonga
(Grieks: Σπιναλόγκα), de naam is een verbastering van stin Elounda (στην
Ελούντα) hetgeen naar Elounda betekent. De Venetianen hebben die naam niet zo
goed begrepen en maakten er iets van dat hen wel bekend in de oren klonk:
Spinalonga dus. Dat kun je vertalen met: lange doorn/stekel.
Spinalonga is niet
altijd een eiland geweest. In 1526 werd het door de Venetianen van het ‘vaste
land’ van Kreta afgescheiden.
Die Venetianen
hebben er lange tijd gezeten. Het mooiste dat ze achterlieten is het fort. Op de
resten hiervan prijkt nog steeds de Venetiaanse leeuw. En op de voorgrond
daarvan: de (niet zo heel lange) doorns van de vijgcactus (Opuntia ficus-indica).
Van 1715 tot 1903 werd
het eiland bezet door de Turken. In dat laatstgenoemde jaar echter wisten die
niet hoe snel ze van het eiland af moesten komen.
Dat kwam zo:
De regering van
Kreta (vanaf 1903 een republiek) had besloten dat alle Turken Kreta moesten
verlaten. Die van Spinalonga weigerden echter te vertrekken. Om ze toch er
vanaf te krijgen, zonder bloedvergieten, besloten ze alle melaatsen van heel
Kreta daar naartoe te verbannen. Lepra werd toen gezien als een ontzettend
besmettelijke, ongeneesbare ziekte.
Tot 1957, toen er
een goed werkzaam medicijn was gevonden, is het een leprakolonie geweest.
Als je over het
eiland loopt krijg je een beetje het idee hoe die mensen daar compleet
geïsoleerd van de rest van de wereld, geleefd hebben. Verbannen van alles en
iedereen, beschouwd als onrein en zondig. Lepra was immers een straf van hun god.
Ze kwamen het
eiland op en vervolgden het pad dat leidt naar wat ze noemen: Dante’s Gate. Een
lange donkere poort. Dat doet inderdaad denken aan Dante’s Inferno. Ze wisten
ook totaal niet wat ze te wachten stond. Een ding was zeker, contact met
familie en vrienden was nooit meer mogelijk. Een keer in de zoveel tijd kwam er
aanvoer van voedsel en medicijnen die ze voor woekerprijzen konden kopen. Dat
geld (ze kregen een vergoeding die drie keer zoveel als wat een arbeider
verdiende, maar kan gezien worden als een vorm van afkoperij) werd door de
handelaren eerst in een groot vat uitgekookt.
Ik zag er
piepkleine vertrekken waar die mensen in geleefd hebben. Eigenlijk diep triest.
En dan besef je
dat wij het geluk hebben dat wij weer met de boot van het eiland konden
vertrekken.
In het
kristalheldere water waren ook nog wat stekeltjes te zien: zee-egels.
Meer lezen over
Spinalonga:
Een interview met
Victor Zorbas, schrijver van het boek ‘Het eiland der verdoemden’ uit de
Telegraaf en zijn website.
₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪
